Η επόμενη μέρα του Εμφυλίου βρήκε το λαϊκό κίνημα σε τροχιά ανασυγκρότησης και σε θέση μάχης. Αντίθετα απ’ ότι το αστικό μπλοκ προσδοκούσε, η νίκη που δια της αμερικανικής επέμβασης πέτυχε ο κυβερνητικός στρατός εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) δεν έβαλε ταφόπλακα στην ταξική πάλη της μετεμφυλιακής εποχής.

Σε αυτό το φόντο κι ενώ το αριστερό κίνημα σημείωνε σταθερά ανοδική πορεία, αποκτώντας μάλιστα νόμιμη πολιτική εκπροσώπηση με την ίδρυση της ΕΔΑ τον Αύγουστο του 1951, ο χώρος της οικοδομής στην Αθήνα, ως το κατεξοχήν πεδίο εκδίπλωσης των αστικών στρατηγικών για την ανοικοδόμηση, θα μετατρεπόταν στο πεδίο μια σκληρής ταξικής σύγκρουσης. Μιας σύγκρουσης που ωρίμασε κάτω από τεράστιες δυσκολίες, αργά, σταθερά αλλά και επίμονα, για να δώσει 10 χρόνια
αργότερα μια κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης: την ιστορική απεργία των οικοδόμων του Δεκεμβρίου του 1960. Έναν αγώνα που με έμπνευση, περιεχόμενο και ορμή, θα τροφοδοτήσει με τη σειρά του το εργατικό κίνημα της περιόδου που ακολούθησε.